Brassavola nodosa

(Linneusz) Lindley 1831
Podrodzina: Epidendroideae
Plemię: Epidendreae
Podplemię: Laeliinae

 

Foto: © Todd Zimmerman

Brassavola nodosa

Występowanie:

Meksyk, Ameryka Środkowa, Kolumbia i Wenezuela. Gatunek ten rośnie w Meksyku, wzdłuż wybrzeża Zatoki Meksykańskiej, na południe od Tampico, ale rośliny te znajduje się także na wybrzeżu Pacyfiku, w stanie Chiapas. Siedlisko rozciąga się w kierunku południowym poprzez Amerykę Środkową, wzdłuż wybrzeży zarówno Pacyfiku, jak i Karaibów, dochodząc do północnej Wenezueli i Kolumbii. Stwierdzono także występowanie okazów na wyspach Indii Zachodnich. Rośliny te znajdowane są w nisko położonych nadbrzeżnych regionach, poniżej 500m, jako rosnące na drzewach w nizinnych lasach tropikalnych i bagnach mangrowców lub na skałach i urwiskach blisko wybrzeży. 

Klimat:

Zanotowane skrajne temperatury to 37oC i 12oC.
Średnia wilgotność 77-83% przez cały rok.
Opady od 8 mm w marcu do 345 mm we wrześniu.
Średnie temperatury (dzień/noc) od 25/18,9oC w styczniu do 30,6/23,3oC przez całe lato.

Uwagi różne:

Brassavola nodosa jest gatunkiem z ciepłych siedlisk, ale może się zaadaptować do innych warunków uprawy. Wiele roślin jest hodowanych przy średnich temperaturach zimowych w zakresie 14-16oC. Jeden z hodowców podaje, że roślina ta może być hodowana nawet w niższych temperaturach, ale nie zakwitnie, jeśli w zimie temperatura będzie spadać poniżej 11oC. Jeżeli hodujemy tę roślinę w warunkach chłodnych niezmiernie ważne jest utrzymanie suchego podłoża.  Okres kwitnienia podawany przez hodowców to lato i jesień (od czerwca do listopada), ale kwitnienie zdarza się przez cały rok, a w wypadku dużych roślin może trwać w sposób ciągły. 


Informacje o roślinie i kwiatach:

Wielkość i typ rośliny:

Epifit lub litofit tworzący kępy, mogący osiągać wysokość 38-46 cm, ale często niższy.  Kłącze pomiędzy przyrostami jest zwykle krótkie, a dobrze wykształcone rośliny inicjują kilka nowych przyrostów.  Rezultatem jest łatwy rozrost i powstawanie dużych okazów.

Pseudobulwy:

Zamiast pseudobulw rośliny wytwarzają krótkie, wysmukłe łodygi o długości do 15 cm, pokryte błonkowatymi, rurkowatymi osłonkami.

Liście:

Każdy przyrost wytwarza tylko jeden liść. Liście są bardzo zróżnicowane w wielkości i kształcie, w zakresie od 10-30 cm długości i 0,3-1,8 cm szerokości. Liście o barwie szaro-zielonej są wyprostowane, bardzo mięsiste, rowkowane na górnej powierzchni; mogą być płaskie, a kształcie litery V, a nawet cylindryczne.

Kwiatostan:

1 na każdy przyrost. Prosty kwiatostan ma ok. 20 cm i wyrasta z kąta liściowego, gdy nowy przyrost osiągnie dojrzałość.

Kwiaty:

1-6 w każdym kwiatostanie. Kwiaty są długotrwałe, intensywnie pachnące nocą, mają zwykle ok. 9 cm średnicy, ale mogą osiągać nawet 15 cm. Płatki okwiatu są wydłużone, wysmukłe, nie rozkładają się zbyt szeroko i mogą mieć barwę od jasnej zieleni, jasnej żółci do prawie czystej bieli. Duża warżka ma u podstawy kształt rurki, następnie otwiera się szeroko tworząc końcową powierzchnię w kształcie serca, która może osiągać nawet 5 cm średnicy.  Warżka jest biała i często nakrapiana wewnątrz purpurowymi lub ciemnoczerwonymi plamkami.

Tłumaczenie: Grażyna Siemińska


-----------------  U P R A W A  ----------------

Temperatura:

Roślina ciepłolubna.

Średnia temperatura latem w dzień 31oC, w nocy 23-24oC, z dobową różnicą 7oC.

Światło:

25000-35000 luksów. Rośliny te są w stanie tolerować wyższe natężenie światła, jeśli będą stopniowo do niego przyzwyczajane. Gdy natężenie światła jest wyższe, należy zapewnić wysoką wilgotność i znaczny ruch powietrza. Aby uniknąć oparzeń, należy również dbać o to, by woda nie pozostawała na liściach w okresie najsilniejszego nasłonecznienia.

Podlewanie:

Obfite w okresie wzrostu. W naturalnych siedliskach większość obszarów przechodzi okres suszy zimowej trwającej od 1 do 6 miesięcy. Hodowcy uważają, że uprawiane rośliny powinny przejść co najmniej dwutygodniowy okres suszy, tak aby przyrosty dojrzały i aby pobudzić kwitnienie. W okresie silnego wzrostu podłoże uprawianych roślin powinno być wilgotne. Podlewanie co 2-3 dni w czasie najgorętszego i najjaśniejszego okresu roku odpowiada warunkom większości naturalnych siedlisk.

Nawożenie:

W okresie silnego wzrostu rośliny należy nawozić co tydzień 1/4-1/2 zalecanej dawki nawozu dla storczyków. Wielu hodowców stosuje jesienią nawóz o niskiej zawartości azotu a dużej zawartości fosforu. Polepsza to kwitnienie w następnym sezonie i wzmacnia nowe przyrosty przed zimą.  Co kilka tygodni powinno się przepłukiwać podłoże (podlewając „na wylot") celem uniknięcia tworzenia się osadów mineralnych, zwłaszcza gdy stosowano duże dawki nawozów.  Najpierw należy normalnie podlać rośliny, aby rozpuścić nagromadzone sole. Po około godzinie podłoże należy przepłukać wodą w ilości równej dwukrotnej objętości pojemnika.  Przepłukiwanie w okresie całego roku jest ważne zwłaszcza tam, gdzie woda jest silnie zmineralizowana. 

Podłoże:

Większość hodowców stosuje obecnie plastikowe doniczki.  Wysokie wymagania odnośnie podlewania w okresie wzrostu nakazują użycie bardzo luźnego, dobrze przepuszczalnego podłoża, np. kory sosnowej, kawałków korka lub włókien paproci drzewiastej, o średniej lub dużej gradacji.  Należy używać małych doniczek, tak aby tylko zmieściły się korzenie i miały miejsce na ok. dwuletni przyrost.  Przesadzanie należy wykonywać, gdy zaczynają wyrastać nowe korzenie lub natychmiast po przekwitnięciu.  Rośliny mogą być mocowane do płatów korka lub płatów włókna paproci drzewiastej, o ile możemy im zapewnić wysoką wilgotność powietrza i podlewanie przynajmniej raz dziennie w czasie lata.

Wilgotność powietrza:

Około 80% przez cały rok.

Okres spoczynku:

Średnia temperatura zimą wynosi w dzień 25-26oC, w nocy 17oC, różnica dobowa 6oC. Podczas gdy opady deszczu w okresie 4-5 miesięcznego okresu zimy w Veracruz są niewielkie, susza może tam trwać nawet 6 miesięcy, natomiast na innych obszarach może trwać zaledwie 1 miesiąc.  Wysoka wilgotność i nocne ochłodzenia mogą powodować występowanie dużej ilości rosy, dostarczając tym samym roślinom nieco wody.  Dlatego w tym okresie podlewanie roślin powinno być zredukowane, ale nie należy doprowadzać do całkowitego zasuszenia.  W większości przypadków takie warunki może zapewnić poranne zamgławianie połączone z bardzo lekkim podlewaniem co 2-3 tygodnie, zwłaszcza gdy spodziewana jest słoneczna pogoda.  Bardzo ważne jest, aby zredukować podlewanie, nawet poniżej zalecanego, jeśli rośliny hodowane są w zimie w temperaturach niższych niż podane powyżej. W takim okresie należy zredukować lub całkowicie zaprzestać nawożenia.  Światło powinno być utrzymywane na możliwie wysokim poziomie, byle tylko nie doprowadzić do oparzeń liści.